Joe Law!

Hee hallo lieve mensen uit Holland,

Ik ben van de week weer eens gaan zitten voor het maken van een reisverslag, maar hier is het dan hoor. De afgelopen week heb ik namelijk weer het een en ander meegemaakt. Het leven in Su begint steeds meer realiteit te worden. De eerste twee weken was het alsof ik in een droom leefde. Ik had het gevoel dat ik op vakantie was met een leuke groep studenten en dat ik na twee weken weer terug zou keren naar Nederland. Niet dus. Gelukkig niet hoor, ik heb het echt goed hier en het leven hier went meer en meer. Vandaag hadden Sanne, Eise en ik het er nog over. Het huisje waar we verblijven voelt echt als ons huis.
Gisteren waren wij hier al drie weken en over twee weken vliegen Elise en ik alweer voor een week terug naar Nederland. Al moet ik wel zeggen dat ik super veel zin heb om Tobi, thuis, familie en vrienden te zien!! En ik vind het leuk en een mooi vooruitzicht dat Johan & Sieneke bijna gaan trouwen. Woehoe!

Ik wil jullie meenemen naar mijn eerste stage dag. Het is maandag 16 februari. Elise en ik zijn 05:30 opgestaan om op de fiets, rond 06:15, naar het ziekenhuis te gaan. Daar fietsen we dan in het donker, de spanning is te voelen in mijn buik. Ik weet gewoon niet wat ik moet verwachten. Natuurlijk heb ik verhalen gehoord van Annerieke en Paulien, maar ik loop in een ander ziekenhuis stage en ook nog eens op de kinderafdeling. Tenminste dat werd ons verteld. We komen bij het ziekenhuis aan en zetten onze fietsen in de fietsenstalling. Zuster A vertelde vorige week maandag dat we onze mrsa-uitslag bij het lab moesten ophalen, maar het lab vertelde ons dat we naar de zuster moesten voor de uitslag. Lekker duidelijk ook.... Dus Elise en ik lopen naar het kantoor van zuster A. Goedemorgen dames, uhm jullie uitslagen zijn nog niet binnen hoor. Uuuuuh ok dan. Sta je daar met je goeie gedrag om zeven uur in de morgen, te wachten op een uitslag die er helemaal niet is. Wacht zegt zuster A. Ik ga voor jullie bellen naar het lab hoor. In Suriname zegt iedereen aan het einde van de zin, hoor. Zuster A legt de telefoon op de haak en zegt dat de uitslagen nog steeds niet klaar zijn, maar als het klaar is faxt het lab de uitslagen door naar mij. Ik kan jullie dan bereiken? Ja maar natuurlijk zuster. We hebben ons vervolgens bij het verpleegkundig secretariaat gemeld. Je verwacht het waarschijnlijk al, daar hebben we ook nog een uur gewacht. En wat krijg je te horen? Ik zie dat uw mrsa resultaat nog niet binnen is. Haha, geweldig toch? Tijdens het wachten zat er een andere Nederlandse student naast ons. Daar hebben we gezellig mee gekletst. Ook dat meisje werd helemaal aan haar lot overgelaten. Nou ik was blij dat ik niet alleen was. Gelukkig hebben Elise en ik elkaar.
Om 10 uur waren we weer thuis. Heerlijk zo'n eerste dag! Ik kan tenminste zeggen dat mijn eerste stage dag super relaxt was. Dinsdag hebben we om 07:00 gebeld naar het ziekenhuis, want er kwam maar geen telefoontje. En ja hoor de uitslagen waren binnen! We hebben de taxi genomen naar het ziekenhuis om een uur of acht. Woensdag was onze eerste stage dag. Je zou zeggen dat wij ondertussen al bekend waren in het ziekenhuis. Maar niet dus, er lopen namelijk weet ik hoeveel stagiaires rond. We hebben serieus van zeven tot negen gewacht bij het verpleegkundig secretariaat. Eerst zouden we op de kinderafdeling komen, maar daar was het te rustig. Vervolgens zouden we dan op kraam komen en daarna naar kind gaan, maar dat kon ook niet. Kraam was namelijk al bezet door andere studenten. Uiteindelijk kwam er een zuster om ons mee te nemen naar de couveuse afdeling. Wauw dacht ik, ik mag gewoon naar de neonatologie. Wie had dat ooit gedacht? We kregen gelijk een rondleiding van onze praktijkopleider. Een super aardige vrouw met een hart voor die kleine hummeltjes. Ik liep van unit A naar B en uiteindelijk naar E. Maar even serieus, er lagen alleen in unit A kindjes in de couveuse. De rest ligt gewoon in een bedje. Totaal anders dan ik had verwacht. Het is toch wel bizar. Ik keek wel eens het programma kleine baby's, grote zorgen. Nu loop ik zelf tussen de prematuren, dysmaturen en baby's die op tijd geboren zijn, maar toch een reden hebben voor opname. Tot nu toe zijn er veel kindje opgenomen, omdat er meconium in de maag zat of omdat de kindjes kortademig waren en blauw aanliepen. Mijn hart smelt elke dag weer als ik die kleine negertjes zie liggen. Al moet ik zeggen dat er soms rare constructies zijn. Een Chinese mama en een Javaanse papa. Of een indiaanse mama en een diep zwarte papa. En ga zo maar door. Elise en ik staan vaak stiekem boven een bedje te raden hoe de ouders er uit zouden zien. Vaak hebben we het mis. Er lag van de week een kindje op de afdeling en het leek net een blank kindje. Ik stond perplex toen de ouders binnenkwamen. Mama en papa waren allebei erg donker. Het kan allemaal in Suriname.

De eerste dag op de afdeling was vet. Maar de tweede en derde dag vond ik saai. Dinsdag heb ik heel veel zelf mogen doen. Ik heb echt genoten om druk te zijn met de verzorging van de baby's. Van baden, verschonen en voeden tot goed observeren. Het verschilt echt per dag hoor. Woensdag was er namelijk niets te beleven op onze afdeling. Gisteren ben ik juist heerlijk bezig geweest. Ik mocht helpen met de opnames en het voeden van de kleintjes. Donderdagmorgen ben ik samen met twee collega’s met gillende sirenes naar het AZ gereden met een baby. De baby was vanaf woensdag achteruit gegaan en de artsen dachten aan een hartafwijking. De ambulancebroeder scheurde door de gebrekige straten van Paramaribo. Ik zat echt daar met grote ogen en geknepen billen. Dat kindje werd helemaal door elkaar geschud, echt niet normaal. Komen wij op de poli aan, moeten wij een half uur wachten. Stiekem zat ik heel hard te lachen, want zojuist scheurde wij met de sirene aan door de stad en nu zitten wij op ons gemak te wachten op de dokter. Op de poli heeft de dokter een hartfilmpje gemaakt en het bleek inderdaad niet goed te zijn. Het kindje is opgenomen op de intensive care. Toen we terugkwamen zag ik de moeder al met een bezorgd gezicht staan. De zuster vertelde dat het moest blijven in het AZ en dat ze met de gegeven papieren naar de verzekering kon gaan, want die zou alles wel dekken. Nou, alles wat ik op school geleerd heb over empathie wordt hier onderuit geschoven. Ik zag het verdriet in de ogen van de mama staan. Dat raakte mij echt. Ook omdat het er hier zo anders aan toe gaat dan ik gewend ben. De zuster geeft geen aandacht aan de ouders, dat is hier normaal blijkbaar. Geen uitleg, geen arm, geen tijd en ga zo maar door. Maar dat zijn dingen die hier nou eenmaal zo zijn. Daar moet je je overheen zetten.

Wat ik jullie wel even moet mededelen. Houd je vast, want ik ben van een betonen trap gevallen. Het was een regenachtige avond en ik wilde van boven naar beneden lopen. Floep daar lag ik dan. Zo, dat deed pijn!
Sanne stond in standbeeld stand boven aan de trap. Haha, ook weer iets typisch voor mij. Foto's volgen hoor, schrik niet.

We zijn zondag naar een baptistengemeente geweest. Het woordje kerk kan ik niet plaatsen in Suriname, alleen het woordje gemeente. Hier is een gemeente klein en dat maakt dat iedereen elkaar kent. De omgang met elkaar is zo bijzonder. Eigenlijk is het te vergelijken met een huisgemeente. Iedereen is geïnteresseerd in elkaar en iedereen staat voor elkaar klaar. Het is gebruikelijk om je voor te stellen, dus tijdens de dienst kregen wij een microfoon in onze handen gedrukt. Na de dienst geeft iedereen elkaar een hand en wenst diegene jou een gezegende week. Een broeder kwam na de dienst nog bij ons om te vragen wat we hier deden en waar we verbleven. Hij nodigde ons uit om te komen volleyballen. Echt super aardig dat we gelijk al betrokken worden bij een gemeente. Maar tegelijk ook wel vreemd voor ons, ik ben dat helemaal niet gewend. Nu zijn we nog aan het kijken welke kerk het meest bij ons past. De preken van de baptistengemeentes zijn anders dan ik gewend ben. De voorganger gaat elk vers langs om uitleg te geven van het gelezen Bijbelgedeelte. Ook gaan er verschillende broeders voor. Een vaste dominee is hier niet gebruikelijk. Het zingen is ook opgewekter en mensen geloven over het algemeen wat eenvoudiger en meer met het gevoel. Wel mis ik soms de diepgang in de preken over het zondige van de mens. Er worden tijdens de dienst ook getuigenissen afgelegd door gemeenteleden. Dat was eerst ook wel wennen. Ik vind de diensten waardevol en na de dienst ga ik met een vreugdevol hart naar huis. Het is mooi om te zien hoe de gemeenteleden aan het geloof vasthouden en het dagelijkse waarde heeft voor hen. God werkt ook in Suriname. Dat is zo mooi om te zien. God werkt overal en laat niet los wat Zijn hand begon.

Vorige week zaterdag hebben meneer en mevrouw Badloe ons meegenomen op trip. Mahinder en twee vrienden van Badloe gingen ook mee. We hebben dolfijnen gespot en zijn op bezoek geweest bij de plantage Rust & Werk. Alleen het varen al vond ik dol fijn. Het geeft een chill en relaxt gevoel om op het water te zijn. Op de een of andere manier vind ik dolfijnen iets magisch hebben als ze springen. Na het dolfijnen spotten kregen we een rondleiding op de plantage en aten we naderhand een hapje met zen allen. Toen we op de kar rondgereden werden raakte het me dat vroeger op die plantages heel veel slaven hebben gewerkt. Nu ziet alles er mooi uit en is er veel gerenoveerd. Maar als je bedenkt wat er allemaal gebeurd is op die plantages laat je dat niet in de koude kleren zitten. De gids was een Nederlandse man. Hij woont al 20 jaar in Suriname en werkt als veehouder op de plantage. Het was mooi om te zien hoe hij vol passie over de plantages praatte. Ik heb erg genoten. Ook hebben we van de week heerlijk gezwommen bij het zwembad. Het valt me op hoeveel Nederlanders er waren. Aan de ene kant vind ik dat helemaal niet leuk. Ik koos ervoor om naar Suriname te gaan met het idee in een andere cultuur te leven, zonder Nederlanders. Maar aan de andere kant is het ook wel weer gezellig. Iedereen praat zo wat met elkaar en deelt de ervaringen die zij op hebben gedaan in Su.

Ik wil afsluiten met een paar woorden in het Surinaams. Mi lobe you. Het is wel grappig, want laatst zei ik tijdens het werk tegen Elise: Joe Law! Dat betekend je bent gek! De zusters lagen helemaal plat van het lachen. Vanaf dat moment leren de zusters ons ook Surinaamse woorden. Ik vind de taal echt geweldig en het is niet echt moeilijk om te leren. Volgende week volgen er meer Surinaamse woorden.

Ik hoop jullie snel weer te spreken. Ik begreep dat het in Nederland een beetje koud is? Komt goed mensen, de lente is in aantocht. Houd vol! Ik kan jullie geruststellen lieve mensen, want in Suriname is het lekker warm! Ik schat zo rond de 30 graden ongeveer. Soms wordt het me gewoon te warm, daar hebben jullie dan geen last van.

Gods zegen,
Liefs Janine