Nog maar vier weken te gaan.....

Dag lieve Gudu’s,
I no abi fu waka yu wawan, mi sa kon nanga yu.
Vandaag nog precies vier weken en dan hoop ik weer op Nederlandse bodem te staan. Nu ik dit verslag schrijf zit ik in het zonnetje te genieten van het weer. De afgelopen weken heeft het zoveel geregend. Ik denk dat Nederland niet in één jaar kan tippen aan de millimeters regenwater die hier in een maand vallen. Het leukste is nog om midden in een stortvloed te fietsen. Probeer dan maar eens zo droog mogelijk thuis te komen. Zelfs sneller fietsen met een paraplu op zou er niks toe doen. Soms staan kruispunten compleet onder het water. Eigenlijk is het best gevaarlijk, want als je de weg niet kent lig je binnen de kortste keren in een hele diepe plas. Wij wonen aan een zandweg en de helft van het zand zakt weg door al dat water. Maar ik houd op met klagen, want nu is het overheerlijk weer moet ik zeggen. Ik hoorde dat het in Nederland ook lekker weer is geweest. Haha, is geweest. Dat is volgens mij nu niet meer van toepassing? Kom op hoor Nederlanders, het wordt wel weer beter tegen de tijd dat ik weer thuis kom. Nog 1 hele maand. Echt heel apart om dat te beseffen. Ik moet jullie bekennen dat ik helemaal klaar ben met stage. Het is wel heel erg leuk en leerzaam om ook de kraamafdeling te hebben gezien. Eerst de couveuseafdeling, toen de kinderafdeling en nu de kraamafdeling. Ik heb dus voor de pasgeborene tot de kind zijn verzorgd en nu zorg ik ook voor de mama’s. Het hele plaatje is dus nu compleet. Weet je wat ook zo mooi is. Als ik nu terug kijk naar de afgelopen maanden in het ziekenhuis heb ik echt veel geleerd op persoonlijk gebied. Op vakkundig gebied heb ik ook wel geleerd hoor, maar ik had er toch meer van verwacht. Ik heb echt leuke tijden gehad, maar wat ik dacht hier te vinden heb ik niet echt gevonden in het werk. Ik dacht eindelijk kan ik actie zien en meemaken. Maar daar tegenover staat dat ik wel veel verschillende afdelingen heb gezien. In Nederland zou ik nooit op deze afdelingen zijn gekomen. Vandaag heb ik ook gesolliciteerd op de opleiding hbo-v duaal. Afwachten dus…. De afgelopen weken zijn wij druk bezig geweest met onze onderzoeken af te ronden. De laatste drie weekenden waren grijs en grauw. Dus eigenlijk kwam het wel goed uit zo. Eindelijk heb ik ze af, alleen moeten Elise en ik ze donderdag presenteren aan de afdeling. Ik ben benieuwd hoe hun het op gaan pakken. Ik hoop echt dat ze wat met onze aanbevelingen gaan doen om zo de kwaliteit van de zorg te verbeteren.
Het is alweer twee weken geleden. Maar het heugelijke feit was namelijk zo. Andrisa en Riëtte zijn op bezoek geweest. Wel jammer dat ik gewoon moest werken doordeweeks, maar dat heeft de pret niet gedrukt. Uit mijn werk kon ik zo door naar het hotel waar hun verbleven. Maar ook dat ging uiteraard niet zonder horten en stoten. De dienst was aan het einde gekomen. Elise en ik hebben ons snel omgekleed en zijn vertrokken naar het fietsenhok. Al een maand lang was mijn achterband heel gebleven. Maar die dag was het feestje over. Ja het moest een keer komen. Ik pakte mijn fiets en voelde gelijk dat mijn band plat was. Er zat maar één ding op, fietsen met een lekke band naar het hotel. Begon het natuurlijk ook nog eens te regenen. Dat maakte het hele cirkeltje rond! Maar ik moet zeggen dat ik daarna heb genoten van kokosmelk. Ik zal de foto bij het verslag plaatsen, want dat was wel een fotootje waard. Zo’n hele grote kokosnoot. Echt cool joh! Verder hebben we lekker samen gegeten en flink bijgekletst. Een andere dag zijn we met de taxi over de Surinamebrug naar plantage Frederiksdorp geweest. Om bij Frederiksdorp te komen hebben we een boottocht gemaakt. En om dan op het water te varen, dat is gewoon puur genieten! Alle drukte valt dan even weg. Ik ben voor op de punt gaan zitten om over het water heen te kijken. Aan de zijkanten van de rivier is het helemaal vol gegroeid met bomen. Alles is hier groen. Geen bloem of gekleurde struik te bekennen. Eenmaal bij de plantage aangekomen zijn we gaan genieten van de mooie omgeving en de mooie verhalen. Een Hindoestaanse vrouw en een Nederlandse man beheerden de plantage. Ook de zoon woonden daar sinds zeven jaar. Voorheen leefde hij in Nederland, maar kwam toch weer terug naar Suriname. Met een lach op zijn gezicht zei hij: ,,Hier ben ik thuis.” Als je zo wilt leven en je droom achterna wilt gaan, dan denk ik echt, mooi man. De zoon heeft ons de geschiedenis van de plantage vertelt onder het genot van verse sappen. Later hebben we saotosoep gegeten onder het genot van een biertje. De terugreis was ook wel grappig, want we hebben een half uur in een bushokje zitten wachten op de taxi. In dat half uur hebben we gezellig gekletst met locals die op de brommer kwamen aanrijden. Hier kan dat gewoon weet je. Sanne, Andrisa, Riëtte en ik, zijn voor de kerk naar de vogeltjesmarkt geweest. Ik hoor jullie al denken, vogeltjesmarkt? Wat moet jij daar nou? Maar eerlijk gezegd was het wel leuk om te zien wat Suriname onder een vogeltjesmarkt verstaat. Wij kwamen aan op het onafhankelijkheidsplein en stonden goed te kijken. Zie jij vogels San? Kom laten we dichterbij gaan kijken. Toen pas zag ik vogels in een kooitje zitten. Een meneer legde uit dat de wedstrijden nog niet begonnen waren. Het was nog oefentijd. Ook legde deze meneer uit hoe het precies van start ging. Er staan twee kooitjes met een vogel naast elkaar. De vogel die het meeste keren zingt is de winnaar. Haha, geweldig toch? Maar de kerk maakte de dag anders. Wij gingen namelijk naar een kerk toe die mij een heel onprettig gevoel gaf. Er gebeurde dingen die ik niet kon plaatsen en het leek wel alsof iedereen in een trans was. De voorganger schreeuwde hard en verplichte mensen om dingen te doen. Het was zo dwingend en het benauwde mij heel erg. Maar goed daar ben ik ook van genezen.

Aankomend weekend hebben we een trip gepland. Het heet Bigi Pan. Echt super veel zin in. Lou en Inge blijven lekker thuis, die gaan een andere keer. Ik zie al uit naar het moment om naar de sterrenhemel te kijken met een vredige stilte. Het is niet helemaal stil, want de vogels fluiten en de krekels snerpen. En we hopen te gaan vissen, vogels en kaaimannen spotten en kajakken. Ook wel leuk om te weten is dat we volgende week voor het laatst werken. Joehoe. Dan hebben we gewoon twee weekjes vakantie. Dat kan niet iedereen zeggen….

Je hoeft niet alleen te lopen, ik zal met je meegaan. Dat is wat Jezus zegt tegen een ieder die in Hem gelooft. Echt een rijke belofte. Dit is trouwens de betekenis van de zin van vorige week. I no abi fu waka yu wawan, mi sa kon nanga yu. Ik heb echt mogen ervaren dat God met mij door dit avontuur is gegaan. Hij droeg mij toen ik niet zelf kon lopen en nam mij bij de hand als ik niet verder kon of durfte. Er zijn deuren open gegaan en er zijn deuren dicht gegaan. En natuurlijk is dat soms even zuur en emotioneel, maar uiteindelijk is de wil van God goed. En dat is ook echt wat ik hier heb ervaren. Uitspraak van de week in ons huisje: God is goed dus.
En voor deze week wil ik jullie meegeven. Nospang!
Ik mis jullie allemaal vet hard. Vooral Tobias. Ik houd zoveel van mijn mooierik. En mam ik mis jou ook vet hard. Gewoon omdat jij mama bent!

Bosie en brasa uit Parbo.