Verbonden met Suriname.
Blijf op de hoogte en volg Janine
19 Mei 2015 | Suriname, Paramaribo
Wat een week weer. De tijd gaat zo snel, gewoon niet normaal meer. Ben ik maandag aan het werk, is het voordat ik er erg in heb alweer weekend. Het is eigenlijk onbeschrijfelijk hoe ik me voel. Weet u waarom? Ik loop dus gewoon op de kinderafdeling stage, in Nederland zou dat nooit zomaar kunnen. Ik woon met kei leuke en gezellige mensen in een knus huisje en het zijn ook nog eens allemaal verpleegkundigen. Dit is nu mijn thuis. Omdat hun mij echt het gevoel van thuis geven. Er is een tijd voor lachen, en een tijd voor goede gesprekken of zelfs tranen. Ik moet jullie eerlijk zeggen dat ik ook wel tranen gelaten heb, omdat ik heimwee had. Vooral de week na mijn terugkomst in Suriname. Dat was echt een verschrikkelijke week. Maar gelukkig merk ik daar nu niks meer van! Thuis is het tijd om te slapen en dan ga je naar je slaapkamer. Even tandenpoetsen, kleren uit en pyama aan, even kleren klaarleggen voor de volgende dag en hops dan spring je in bed. Maar hier is het een tikkeltje anders, want we slapen met z’n drietjes op de slaapkamer. Het is een echte vrouwen slaapkamer, leuk he? Samen met Sanne lig ik in een tweepersoonsbed. Elise slaapt alleen in een tweepersoonsbed. Vraag me ook niet waarom, want Elise past ongeveer drie keer in Sanne en mij. Laatst zeiden wij nog, wie heeft het eigenlijk zo verzonnen? Is eigenlijk best wel onlogisch. Maar het scheelt me niks hoor! Ik lig heerlijk en slaap elke nacht als een roosje. Het is wel hartstikke gezellig met de meiden. Meestal is het lachen, gieren, brullen. En soms ontstaat er ook wel gesprekken over onze dag op stage of over onze families, over de toekomstbeelden en het geloof. Ik ben er van overtuigd dat ik deze mensen, Pieter ook, heel erg ga missen als ik weer in Nederland terug ben. We delen toch een plek waar je jezelf bent en kunt zijn. Stel je toch voor dat er een of andere flapdrol bij ons in huis woonde. Haha, zou ook wel weer goed komen! Ik ben overigens wel heel erg blij dat we een man in huis hebben. Thuis ben ik dat natuurlijk gewend en ik zou ook niet anders willen. Mannen zijn gewoon lekker nuchter, denken niet over alles na en zijn beschermend. Pas nog liepen we ’s avonds op straat. Komt er een man achter Sanne, Elise en mij aan lopen. Ik wist niet hoe snel ik bij Pieter moest zijn, om vervolgens naast hem te lopen. Dus tja dat is wel fijn.
Deze week heb ik het echt druk gehad. Gelukkig niet alleen maar met school. Juist ook leuke, ontspannende dingen. In het ziekenhuis heb ik de hele week op de behandelkamer gestaan. Dat was echt leerzaam en wat uitdagender. Let op! Ik heb dus een infuus geprikt bij een kind! Whooooeeee, hoe super vet is dat. En het ging gelukkig in één keer goed. In Nederland zou ik die kans nooit hebben gekregen als stagiair. Weer een voordeeltje van Su. Op de behandelkamer mocht ik medicatie klaarzetten en uitdelen, injecties klaarmaken, medicatie vanuit de apotheek nakijken en aanvullen, lijsten van de patiënten bijhouden en aanpassen en artsenvisite bijwonen. Maar elke dag kwam er wel iets tussen. Maandag moesten Elise en ik naar de couveuseafdeling handtekingen halen voor onze opdrachten. Dinsdag was de dag der verpleging. Het was een groot feest met toespraken, muziek en eten & drinken. Het was echt mooi om te zien dat ze in het ziekenhuis vernieuwing en verandering willen, alleen de uitvoering ervan is de andere kant. Ik denk dat het tijd en onderwijs nodig heeft. Er heerst een totaal andere cultuur in het ziekenhuis dan wij gewend zijn. En de verandering moet toch onder het personeel beginnen. De directie is er helemaal klaar voor in ieder geval. Maar het was dus heel erg leuk om dat eens mee te maken. Alle zusters in witte pakken gingen los op de muziek. Er werd gospelmuziek gespeeld in een Surinaams jasje. Om dan die vrouwen zo te zien dansen, vind ik echt geweldig. Kom ik aan met mijn o zo soepele heupen, (kuch). En de verpleging werd uiteraard in het zonnetje gezet. Dus ik behoor daar dan automatisch ook bij. Maar op de woensdag was het toch wel de allerleukste onderbreking. Ik mocht namelijk assisteren bij een bevalling! Ik hoor jullie al denken, whaaaat!? Nou inderdaad, whaaaaaat!? Wat was ik verheugd en enthousiast toen ik hoorde dat Elise en ik een bevalling mochten bijwonen. Dus wij snel naar de verloskamers. Vol adrenaline en blijdschap kwamen wij binnen. We werden van top tot teen bekeken, er kon eigenlijk geen lach vanaf en niemand verwelkomde ons. Dat zijn altijd van die ongemakkelijke situaties hé. Dat je ergens binnenkomt, maar totaal niet verwacht wordt. Maar goed een coassistent begon een gesprekje en niet veel later kwam de hoofdzuster aan lopen. We moesten ons voorstellen aan de personeelsleden en werden toegewezen aan een verloskundige. Nou wat een giller. Mijn zuster was er niet zo blij mee denk ik, want ik heb nog nooit zo’n zuur gezicht gezien. (sorry hoor voor mijn woorden.) Wat wil je weten, vroeg ze kort. Het overviel me een beetje. Dus mijn reactie was, alles zuster. Wat is alles? Ik zeg alles, het begin tot waar we nu zijn. Ze keek me aan met ogen die veel meer woorden spraken dan ze doorhad. Ok, dus waar moet ik beginnen, reageerde ze weer. Bij de opname zuster antwoorde ik rustig. Ik dacht bij mezelf. Vrouw, ik ben hier om te leren, om te mogen aanschouwen de pracht van de geboorte. Straal wat meer passie en liefde uit voor je vak aub! Uiteindelijk kreeg ik een zorgdossier om te bestuderen, want de baby liet nog op zich wachten. De helft van de tijd liep ze weg naar de zwangere, terwijl ik maar zat te wachten. Ik dacht bij mezelf, moet ik de moeder niet eerst zien voordat ze gaat bevallen. Komt er opeens zo’n bakra om de hoek om vervolgens de bevalling te ‘bekijken’. Eerlijk gezegd zou ik het niet zo fijn vinden als een onbekende student opeens tijdens de bevalling haar ogen op mijn lichaam gevestigd houdt, om te zien hoe mijn eigen kindje eruit komt. Tenminste als ik ooit de kinderzegen mag ontvangen. Dus ik maar wachten en wachten en wachten en wachten. Op een gegeven moment denk ik, ik ga gewoon achter haar aan. Het kan me niet schelen. Ze zei niks, maar ik mocht haar wel assisteren bij het verwijderen van de doptone (waarmee de hartslag van het kindje te horen is). De moeder heeft me gezien, fijn. Maar toen kwam ik er vrij snel achter dat het nog wel vijf uur zou kunnen duren. Elise was op een andere verloskamer geplaatst. En dat verliep tien keer sneller. Die vrouw kon ik op de andere verloskamer horen gillen. Je moet je voorstellen dat ik vol spanning in afwachting was en toen begon mijn maag te schreeuwen om eten. Ik had namelijk zes uur niks gegeten en het laatste waar ik zin in had was dat ik om zou vallen tijdens de bevalling. Je zou je toch kapot schamen. Dus Elise en ik snel onze soep naar binnen gewerkt en toen heeft Elise even geregeld dat ik bij de andere bevalling mocht meekijken. En nog geen half uur later kwam er een zoontje ter wereld. De bevalling ging zo snel en vlot. Het kind was net geboren of de telefoon ging. Weetje wat ze deed? Ze nam de telefoon op en begon te praten. Zuster wat is het? Uh mevrouw ik vertel u helemaal niks totdat u die telefoon neerlegt. Echt raar hoor. Ze had haar eigen kind nog niet eens gezien…. Wat wel heel triest is, is dat het kindje niet gezond geboren was, De moeder is namelijk hiv-positief. Dus dat betekend dat dit kleine hummeltje ook hiv-positief is. Zo vreugdevol, maar tegelijk ook zo triest als ik eraan terug denk.
Dinsdagavond zijn Elise en ik naar een typisch Surinaamse verjaardag geweest. De moeder van onze stagebegeleidster was namelijk jarig. Wat een grap, ik ga naar een verjaardag waarvan ik niet eens de jarige ken. Maar goed, ik ben nu in Suriname. Dus Elise en ik in onze feestelijke kleding naar het feest. Ik zal je één ding vertellen, je voelt je anders en je voelt je aangestaard. In Nederland zeggen getinte mensen dit, nu zeg ik het als bakra (Nederlander) ook. Ik kan het niet goed uitleggen hoe dat voelt, moet het is een onprettig gevoel. Gelukkig verdween dat gevoel na een poosje en konden we genieten van een avond met veel eten, dans en gezelligheid. Ook donderdagavond hadden we een verjaardag. Dit keer was het gewoon bij de zuster thuis en dat was hartstikke gezellig. De Surinaamse cultuur vind ik met de dag leuker. Gewoon al bij de gedachte dat ze gastvrij en gezellig zijn. Ze verwelkomen vreemden alsof het bekenden zijn. Mooi toch?
En vrijdagavond waren Elise en ik uitgenodigd voor een diploma-uitreiking van onze kinderarts. Ze gaf een presentatie en daarna werd de diploma uitgereikt. Aan het einde konden we een hapje en drankje nuttigen. Het was wel heel gezellig, want er waren veel collega’s van de couveuse- en kinderafdeling. En hoe raar het ook klinkt, dan gedragen ze zich opeens anders. De hiërarchie is er dan niet meer hé. Dus er ontstond een ontspannen en gezellige sfeer. Elise en ik hebben zelfs de hoofdzuster laten lachen totdat ze bijna in haar broek plaste. Nou dat gaat onder het werk echt niet hoor. Juist met zulke avonden kom je lekker in het team te liggen en dan krijg je ook nog eens gratis eten en drinken! Wat wil je nog meer?
Van de vorige keer nog, joe de mi mattie betekent je bent mijn maatje. Ik weet niet of jullie allemaal nagaan wat het betekent, maar toch blijf ik elk week Surinaamse woorden schrijven. Zo kan ik het toch met jullie delen! Het nieuwe zinnetje luidt: I no abi fu waka yu wawan, mi sa kon nanga yu.
Bosie en brasa uit het o zo mooie Paramaribo.
-
19 Mei 2015 - 09:01
Johnny Kraai:
Hallo Schatje, wat een prachtig verhaal weer en fijn dat jullie het zo leuk hebben daar. We missen je gezelligheid maar wachten met spanning de laatste 7 weken af. Gelukkig gaat hier ook alles snel en zijn deze weken ook zo weer voorbij.
Geniet, leer, en heb respect.
Tot snel
Groetjes van Pa en Ma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley