I think i love Suri

Ha schatjes,

Het is alweer twee weken geleden dat ik een blog schreef. Maar gek genoeg heb ik er geen seconde tijd voor gehad. En gek genoeg vind ik dat stiekem helemaal niet erg. Dat betekent namelijk dat het steeds meer naar mijn zin krijg, druk ben met opdrachten voor stage en leuke dingen doe. Zit ik lekker in het ritme van vroeg opstaan, op de fiets en werken maar, is het alweer weekend. Niet dat ik dat erg vind of zo, nee ik vind het juist super leuk! Vorig weekend was dan wat minder chill, want Elise en ik hebben de vrijdag en zaterdag ons ingezet voor ons kwaliteitsonderzoek. Ik hoor jullie al denken, in Suriname opdrachten maken? Is ze soms gek? En dan ook nog in het weekend? Maar mensen geloof me het onderzoek loopt op rolletjes en ik vind het hartstikke leerzaam om de kwaliteit te onderzoeken. Dus over vorig weekend kan ik niks spannends vertellen eigenlijk. Vrijdagavond zijn Elise, Sanne, Pieter en ik nog even wat gaan drinken in de stad. Dat vind ik nou zo lekker aan Suriname. ’s avonds begint het op straat te leven. Jongeren & ouderen zijn buiten. Het weer is ’s avonds ook nog eens overheerlijk. En het is goed om er even uit te zijn. Lekker met een cocktail of sapje genieten van ons bezoek aan Su! De cocktails en fruit sappen zijn hier zo lekker. En de keuze is ook nog eens reuze. Van de sappen vind ik markoesa en punch echt heerlijk. En mijn voorkeur gaat uit naar een fruitige/zoete cocktail, het moet niet te sterk zijn. Wat ook zo grappig is, is dat hier veel salsalessen worden gegeven. Ik dacht, het lijkt me leuk om eens een les te volgen met de meiden van ons huis. Alleen maar voor de lol, want salsa is denk ik niet echt mijn ding. Zegt Elise: ,, waarom volg je niet de lessen met Tobias?” Haha, het is wel een dans met passie. Maar ik weet zo nog niet of Tobias me heel laat tijdens het dansen. Maar misschien wordt ik juist wel verrast door zijn talent voor salsadansen, dat kan natuurlijk ook. Het is wel een typische warmklimaat dans en de gemiddelde bevolking heeft ook aardig losse heupen. Het werk begint echt leuk te worden. De zusters geven ons meer verantwoording, we mogen meer onze eigen gang en de meeste zusters zijn zo lief. Nu ze ons langer kennen, komt de klik vanzelf. We lachen veel en elke dag is het thema eten aan de beurt. En het blijft leuk om met kinderen te werken. Ik heb nu ook eindelijk onder de knie om streng doch rechtvaardig te zijn voor de kinderen. Het is voor de kinderen vele malen beter om te leren dat er gezag is boven hen. Maar tegelijk vind ik het heerlijk om met die kleintjes gek te doen, te kroelen en om ook diepgaande gesprekken te voeren met wat oudere kinderen. Vandaag viel er nog een klein ventje van één jaar op mijn schoot in slaap. Hij was zo aan het huilen. Ik probeerde hem te sussen door hem op te pakken en te praten, maar het hielp niet helemaal. Dus ik mijn vocale talent in de strijd gegooid en binnen een minuutje was hij stil. Heerlijk toch! Ook hebben Mirjam, Elise en ik vandaag nog bami gehaald. Wij dachten zo, het is weekend en dan mogen we onszelf wel verwennen met bami. Mirjam is trouwens een verpleegkunde student uit België. Dat is echt een keigrappig meisje. Het voelt goed om met iemand te werken die dezelfde kennis heeft van handelen en weet hoe de zorg in ons land is. Ik merk al wel dat wij als de drie bakra’s van de afdeling meer diepgang zoeken in het denken en leergierig zijn in vergelijking met de studenten uit Suriname. Maar ook daar zit veel verschil in. Dinsdag zijn we uitgenodigd voor een verjaarsfeest (zo noemen ze dat hier) van de moeder van onze praktijkbegeleidster. Volgen jullie het nog? Elise en ik hebben er niet lang over nagedacht, want wie wil nou niet een Surinaams feest meemaken? Ik ben echt benieuwd hoe hier een verjaardag wordt gevierd. En aankomende vrijdag zijn we uitgenodigd voor een buluitreiking van onze kinderarts in opleiding. Dus dan gaan we met de afdeling naar de uitreiking toe.
Zondag zijn we naar de EBG kerk geweest. De evangelische broedergemeenschap, vlak achter ons huis. En daar komen we nu pas achter….. De kerkdienst was echt fijn. Er wordt orgel gespeeld, vrouwen zijn netjes gekleed en hebben een hoed op, er worden psalmen en gezangen gezongen, de leer komt in de buurt van de leer van onze kerken. We moesten ons ook nog voorstellen in de kerk. In Suriname is het normaal om je als gast in een gemeente voor te stellen. Ik vind dat de kerken erg gastvrij zijn voor buitenstaanders en vreemdelingen. Net voordat de kerkdienst begon tikte er een vrouw op de rug van Elise. Was het een subhoofd van onze afdeling. Na de kerkdienst hebben we nog even gepraat en mochten wij bij de gastentafel een Bijbeltekst meepakken. We hebben ook nog heel hard gelachen. Want de dominee vertelde dat er een onbekend lied gezongen zou worden, maar de wijs was zeker bekend onder de mensen. Dus het orgel begint te spelen en die dominee, van rond de 60, begint te dansen op de maat. Dat had ik duidelijk niet zien aankomen. Maar het was zeker niet verkeerd om te zien.

De ouders en het zusje van Sanne zijn nu in Su. Dus dat betekent een weekend lang het bed voor mij alleen! Niet verkeerd toch? Het was super leuk vandaag, want we hebben een stadswandeling gedaan samen met de familie Van Sanne. Loureen had een route uitgestippeld langs de bezienswaardigheden. Een ieder had dan informatie opgezocht over het beeld of het gebouw. Ik mocht vertellen over de basiliek van Petrus en Paulus kathedraal. Jammer genoeg was de kathedraal dicht want er zou die dag een bruiloft plaatsvinden. Ik vond het echt leuk om als gids wat te vertellen over een belangrijk stukje uit de geschiedenis van Suriname. Het was wel echt warm, de felle zon brand dan lekker op je huid. Ik moet wel zeggen dat ik de warmte nu heerlijk vind. Alleen op de afdeling zijn er geen airco’s aanwezig. Dan zweet ik echt de pan uit. Dan verlang ik naar het Europese klimaat. Maar morgen gaan we dus weer chillen bij het zwembad, dus dan is het zonnetje van harte welkom.

Laatst heb ik nog de kinderarts de les gelezen. Alleen dan niet op medisch gebied, maar op Bijbels gebied. Hij wilde namelijk lollig zijn door een mopje te vertellen. Hij vroeg: ,,wie was de opvolger van Mozes?" Dus Elise en ik gelijk, Jozua! En ik zag hem heel bedenkelijk kijken, hij werd er zelfs een poosje stil van. En dan moet u even bedenken dat zijn grap vanaf dat moment mislukt was. Wij wisten helemaal niet dat het een mopje was. Dus hij antwoord: ,,nee, dat is niet waar toch. Aäron was zijn opvolger!" Jawel dokter, Jozua heeft het volk naar het beloofde land geleid. Kaleb kwam ook nog voorbij, want de hoofdzuster had iets op haar hart liggen denk ik. Ja zuster Kaleb kreeg ook een stuk land, naar de belofte die Mozes had gedaan. Maar Mozes was overleden dus Jozua heeft hem het stuk land gegeven. Maar wat het dus was. De dokter had verwacht dat wij geen antwoord wisten te geven of iets in die richting. En dan zou de dokter zeggen: ,,Mozeven.” Nou wat een humor hé op de kinderafdeling in de vroege morgen, tijdens de artsenvisite! (niet dus).

Ik krijg nu al de kriebels als ik denk dat ik terug naar Nederland moet. Ik wil hier nog langer blijven in Suri. Alleen al de gedachte dat ik zo klaar met school ben en moet gaan werken. Niet dat ik er tegenop zie of zo, maar dan gaat alles weer door. Nu ben ik er even lekker tussenuit en kan ik genieten van het land. Nu snap ik waarom de andere groep moest huilen bij vertrek…. Gelukkig komt Tobi eerst naar hier. Kunnen we samen van het land genieten!

Mi sribi switi betekent ik heb lekker geslapen! En omdat ik jullie lezers van mijn blog zo cool vind, schrijf ik iets toepasselijks: Joe de mi mattie. Ik hoop dat jullie weer hebben genoten en dat het niet te vermoeiend was om te lezen;)

Dikke kusjes en knuffels uit Parbo