Lobi Lafu / een liefdeslach

We zijn alweer twee weken verder dan het vorige reisverslag. Wat gaan de dagen toch snel voorbij. En de weekenden gaan voor mijn gevoel nog sneller, wat nou juist net niet de bedoeling is…… Stiekem denk ik elke dag weer, nog vijf dagen, nog drie dagen, nog één dag en dan, dan is het eindelijk weekend! Niet dat ik zo tegen stage op kijk, maar gewoon omdat weekend genieten geblazen is. Even los van stage, even tijd voor jezelf, familie & vrienden en als groep maken we leuke uitstapjes. Iedereen is wel in voor dagje weg. Het ene weekend gaan we zwemmen, het andere weekend bezoeken we de stad en laatst zijn we naar het binnenland gegaan. Twee weken geleden hebben we een nacht in de jungle doorgebracht. Dat was zo bijzonder, zo gaaf en zo indrukwekkend. Ik hoop dat jullie ooit eens mogen ervaren hoe dat is. Weg van de drukke wereld en je terugtrekken naar een bijna onbewoond eiland. Alleen het gevoel al dat je niets moet en mag gaan genieten is zo fijn. Geen stage, geen huishouden, geen planning, geen whatsapp, geen opdrachten en geen prikkels. En in ruil daarvoor kregen we een klein houten hutje als slaapplaats, het geluid van dieren, waterstromen en de wind, een wonderbaarlijk geschapen sterrenhemel en totale rust. Echt een aanrader hoor mensen! Kijk ik snap dat het voor jullie moeilijk gaat worden om helemaal naar Suri te komen, maar ook in Nederland zijn er mooie natuurplaatsen. Ga daar eens in een tentje overnachten en laat alle spanning en drukte los. Stress is één van de grootste doodsoorzaken, weetje? De weg naar Lobi lafu was ook heel erg mooi. De autorit was niet bijzonder of zo, maar de boottocht was puur genieten. Het was ook wel een beetje spannend, want de boot liep langzaam vol met water, dat ding schommelde heen en weer en met 15 mensen ligt de boot, gemaakt van hout, aardig diep in het water. Toen we bij de rivier aankwamen stond de zon fel te branden. Gelijk insmeren dus. Het was een bijzondere plaats. Alle inwoners van het binnenland die naar de stad waren geweest stappen hier over om met de boot naar huis te gaan. Overal liepen jongens te slepen met spullen en families waren aan het wachten tot de boot gereed was voor vertrek. Na ongeveer een half uur kwam er een lijkauto. Er werd een kist in een boot gezet, ik denk om in het binnenland begraven te worden. En opeens beginnen de vrouwen toch te schreeuwen en te klagen! Ze wekken het huilen gewoon op. Ook iets van de cultuur. Wat trouwens ook typisch Janine was. We liepen naar onze boot. Al onze spullen lagen al in de boot en ik dacht huh waar is mijn rugtas? Kom ik erachter, met mijn blonde kop, dat ik mijn rugzak nog thuis lag……. Koekoek (hoor ik Lise en Gerben al zeggen). Haha, ik heb ook zo gelachen om onze chauffeur. Een super aardige gozer met een beetje overtollig vetweefsel. Het grappige was, dat de achterkant van zijn hoofd net een negerzoen was. Ik dacht direct aan het voedselpakket van Marcel en Jantine. Mmmmmmm….. lekkere zoenen zou ik wel lusten hoor. Ja en dan kom je op de plaats van bestemming. Dan wordt je wel even stil. Gods schepping gaat alles te boven en dat zag ik toen pas echt. Natuurlijk kan ik genieten van de bossen en hei in Houtdorp, maar dit is wel even andere shit. Ik hoop dat jullie ook kunnen genieten van de foto’s die ik ga plaatsen;) Om 23:00 uur hebben we nog een boswandeling gemaakt. Het was pikkedonker en daar liepen we dan met een paar zaklampen. Elke keer als ik naar de sterrenhemel keek, struikelde ik half. Maar toch was dat het waard. Ik kon mijn ogen haast niet van de sterrenhemel afhouden! Zo mooi! Later hebben Sanne en ik nog liggend, bij een kampvuur, sterren bekeken. De volgende dag zijn we wezen ziplinen. Dat was gaaf! Ik voelde me net een aap. Ik klom in de bomen en zoefde van platform naar platform. Ook al ben ik dan een vrouw, je voelt je weer een kleine meid en je kunt alles. Vervolgens mochten we ook nog tarzanswing doen. Eerst heb je dan een vrije val en dan slinger je heerlijk heen en weer. Jammer dat de trips zo duur zijn, anders zou ik elk weekend wel naar het binnenland willen. Gelukkig zijn er ook minder dure tripjes. Zaterdag zijn we met collega’s van de kinderafdeling naar het Indianendorp Powaka geweest. Dat was ook een relax dagje. Lekker zwemmen, lekker eten, lekker lezen en gezellig kletsen. We werden door een typisch Surinaamse bus opgehaald en de typisch Surinaamse muziek werd op standje 100 aangezet. Stonden ze daar te dansen. Haha. Als Nederlander voel je je dan snel een stijve hark zal ik je vertellen. Ieder z’n ding!

Ik heb ondertussen wel vernomen dat de lentekriebels in volle bloei zijn. Oef, heerlijk zeg! Ik verlang ernaar om de overgang van winter en lente te mogen zien en voelen. Kijk ik mag niet klagen, want het klimaat hier is lekker. Maar de lente, de lente mensen dat is toch puur genieten? Gewoon de zon weer eens op je huid voelen, lekker buiten zitten met een goed boek en een kopje thee, wandelen in het bos, ’s avonds langer licht (hier is het om 19:00 donker), de geur van het gras en de bloemen en zo kan ik nog wel even verder gaan:).
Op stage heb ik het steeds meer naar mijn zin & je raad het al. Nog 7 dagen en dan worden we weer op een andere afdeling geplaatst. Eigenlijk baal ik daar goed van, want de kinderafdeling vind ik nu gewoon leuk en dan moet ik weer helemaal opnieuw wennen. Meestal is het de eerste week leuk, maar de twee weken die volgen zijn minder. Ik hoop dat we onze opdrachten dan grotendeels afhebben. Wat ik dus nu merk op de kinderafdeling is dat sommige kinderen de blanke mensen minder gehoorzamen. En ik denk al dat ik weet hoe het komt. Elise en ik zijn van die lieve zusters die kinderen bezig houden en vertroetelen. De getinte zusters zijn juist streng en houden niet zo van vertroetelen. Ik moet wel eerlijk zijn hoor, want ik mis dat dus. Kinderen hebben gezag nodig en dan moet je soms streng zijn. Vandaag ben ik streng geweest, maar ik werd niet echt serieus genomen denk ik. Maar ik wil niet opgeven! Vandaag zei een zuster tegen mij dat ik geweldig werkte. Ze vond me een echte hardwerkende verpleegkundige en ze gaf me mooie feedback. Ik werd er zo blij van! Zo krijg ik ook zin om te werken, ik voelde me echt gewaardeerd.
Wat ook wel leuk is, we hebben een kruising tussen een papagaai en een parkietje als familielid erbij. Vandaag heeft Mahinder Boy gebracht. Pieter vond drie vrouwen in huis denk ik te slopend en nu kan hij zich even terugtrekken met zen vogel. Kan hij zijn hart luchten bij Boy. Haha, nee hoor Piet. Ik loop maar dom te bazelen. Leuk diertje hoor! We gaan hem leren praten & zingen en ik zal goed voor hem zorgen.
Het Surinaamse minuutje. I go boeng jereh betekent: ,, het gaat goed met mij”. Nu kunnen jullie dus vragen hoe gaat het? En antwoorden met het gaat goed met mij. Sarina, een collega van de couveuseafdeling, appte me laatst. Het was al laat dus zei ze: ,,Mi sribi switie”. Rara wat betekent dat? Nou kunnen jullie er weer even tegenaan.
Een bossie en brasa uit Paramaribo.