Oost, West waar is mijn thuis het best?

Daar gaan we dan. In het donker vliegen we ver boven de wolken richting huis. Ik vind het toch wel spannend om iedereen weer te zien, maar ik kan niet zeggen dat ik er geen zin in heb. Ik heb juist heel veel zin om iedereen weer te zien! Eindelijk kan ik Tobias weer in mijn armen sluiten, eindelijk weer papa en mama die voor mij zorgen, eindelijk weer afspreken met mijn vrienden, eindelijk weer een lekker warm bedje, eindelijk weer een enthousiaste hond die mij tegemoet komt rennen en eindelijk weer privacy. Voordat ik naar Suriname ging, had ik niet stil gestaan bij het feit dat er geen privacy zou zijn. En ik zal jullie vertellen privacy is een zegen. Thuis heb ik genoeg ruimte om me even terug te trekken. Hier gaat dat gewoon niet zo makkelijk. De andere kant is dat ik leer om te delen, om flexibel te zijn in het delen van een ruimte en dat ik privacy echt waardeer. Ok genoeg over privacy, want misschien vinden jullie dat niet zo interessant, of wel?

Ik wil mij niet aanstellen hoor, maar het ontvangst op Schiphol was magertjes. Tobias zat op de bank met z’n blessure. Het bruidspaar en de ceremoniemeesters waren druk met de bruiloft. En de rest was druk met het werk. Gelukkig stonden daar twee geweldige vrouwen, mama en Janique! Echt bedankt meiden voor het warme ontvangst. Dit keer letterlijk en figuurlijk. Mama had namelijk een dikke winterjas en een sjaal voor mij meegenomen. Binnen bij Schiphol dacht ik dat het wel meeviel met de kou. Maar toen ik een stap buiten zette, was ik mama zo dankbaar voor de warme kleding. Wat was het koud hé! Ook wel typisch Janine hoor. Ik had kunnen bedenken dat het zo koud zou zijn. Maar gek genoeg kun je door de warmte in Paramaribo niet meer herinneren wat koud weer is. Suriname en Nederland, twee totaal verschillende klimaten en culturen. Toen ik mijn voeten weer op Nederlandse grond zette deed dat me echt goed, maar toch was het wel wennen. Ik moest die knop weer omzetten in Nederland. In Suriname is tijd slechts een begrip en in Nederland is tijd een gegeven waar je, je aan moet houden. Eigenlijk best een obstructie. Wij Nederlanders zijn vaak te gestrest of te gehaast. Denk maar niet dat ze in Suriname hard lopen of doorwerken. Ieder z’n ding no? In Suriname let ik bijna nooit op de tijd. Maar dat doet ook niemand, so who cares?

De week in Nederland vloog letterlijk voorbij. Het voelde als een vakantie in de kou. Samen met ons gezin leefden wij toe naar een geweldig mooie dag. Iedereen was druk om de laatste puntjes op de i te zetten, want de bruiloft kwam dichter en dichter bij. Ik heb zo genoten van familie en vrienden. Het klinkt misschien heel cliché wat ik nu ga zeggen, maar ik zie nu pas hoeveel ik van mijn familie en vrienden hou. Ik waardeer iedereen zoals hij of zij is. Dat is ook wat in Suriname naar de voorgrond komt. Respecteer elkaar en wees liefdevol voor je naaste. Nederlanders zijn wat dat betreft maar botte harken. Ik heb zo genoten van de bruiloft van Johan en Sieneke. Ik mocht getuigen zijn en dat is echt bijzonder. Op het moment dat je een handtekening zet komen er allemaal gevoelens naar boven. En het moment van ja, ik wil vond ik zo mooi. Ik heb stiekem wel wat tranen laten gaan, maar daar is een bruiloft toch ook voor. En het moment dat Foeke, Sieneke naar het altaar bracht en vervolgens het lied ‘wees stil voor het aangezicht van God’ zong, brak ik hoor. Heel erg mooi! Ja ik kan het blijven zeggen…

Pas heb ik mij ook zo verwonderd. Ik moest even naar het lab om een aanvraagformulier in te leveren. Ik sta in de deuropening en ik hoor achter mij een vrouw aan komen lopen. Ik hoorde het, omdat ze een lied over Gods goedheid en liefde aan het zingen was. En opeens slaat ze haar arm om mij heen en zegt: ,, Petra, hoe gaat het?” Huh, Petra? Sinds wanneer heet ik Petra dan? Goed, ze zal wel een fout maken dacht ik. Maar dat was niet het geval, want ze vraagt door: ,, wat is je naam?” Janine. Wauw, mooie naam zeg. Dank u wel. Hoe vind jij Suriname, mooi land toch? Ja zeker. Geniet, geniet meid. Zal ik doen. Janine, God heeft jou lief! En daar sta je dan als Nederlander. Ik bedoel moet je eens mijn antwoorden terug lezen. Haha, ik kan er eigenlijk alleen maar om lachen. Surinamers zijn gewoon zo anders. En dit had ik totaal niet aan zien komen. Ik liep daar weg en ik kon alleen maar met verbaasdheid en een ‘big smile’ op mijn gezicht terug naar de afdeling lopen. Ik vond het zo bijzonder en later besefte ik pas dat God dit tegen mij zegt. Toen werd het nog vele malen waardevoller. Ik ben nu bijna negen weken hier en ik heb al veel mogen leren zien. Gods kinderen leven over de hele wereld, ook in Suriname. Toch leven de christenen hier anders dan in Nederland en dat maakt het soms moeilijk, maar het geeft ook stof tot nadenken. Ik waardeer het gelovige wereldje waarin ik ben opgegroeid heel erg. Toen ik terug in Nederland was en een orgel weer hoorde spelen, kreeg ik kippenvel. Zo mooi! En zo zijn er nog veel meer dingen die ik hier pas echt heb leren waarderen. Dit weekend was het Pasen, jammer genoeg herdenken/ vieren de Surinamers het op een andere manier. In de Engelse kerk worden er geen extra diensten gehouden en het paasevangelie wordt niet perse met Pasen verkondigd. Het is toch elke zondag Pasen? En zo is het ook met kerst. De paaseitjes zijn per zak €13,-. Dat is ook bizar duur, dus we hebben ook geen paaseitjes dit jaar. En het samenzijn met familie mis ik juist op deze dagen het meest. Dus door al het gemis heen heb ik verzonnen om op tweede paasmorgen een paasontbijt te organiseren. Nou mensen het was overheerlijk! Wat een luxe hebben wij dan in Nederland zeg. Maar ook hierin waardeer ik de tradities in de Nederlandse christelijke gezindte. Bedankt Nederland!

En niet te vergeten, stage. Na een geweldige week in Nederland gaat het leventje in Suriname gewoon weer verder. Of ik nu wil of niet. Ik zie er tegenop om weer terug naar het ziekenhuis te gaan. De couveuseafdeling was niet echt mijn ding en de manier van communiceren en werken ging soms tegen mijn gevoel in. Het is gewoon zo anders dan ik gewend ben in Nederland. In Nederland functioneert een team vaak goed, doordat de zusters samenwerken en open staan voor kritiek. Ik ervaar dat de zusters niet echt collegiaal zijn en het nut van samenwerken niet inzien. Pas zei een moeder dat ze op de afdeling totaal geen samenwerking zag. Zelfs de mensen van buitenaf zien het dus. Maar ik ben ook verheugd, omdat de kinderafdeling op ons staat te wachten. Elise en ik hebben zoveel zin om op een nieuwe afdeling te starten en dan is het ook nog eens de kinderafdeling! Het is toch wel een droom van mij om voor kinderen te zorgen. Ik ben zo benieuwd hoe het zal zijn. Al snel komen Elise en ik erachter dat de doelgroep kinderen helemaal geweldig is. Ook zijn de collega’s vriendelijk en gastvrij. Ik moet ook wel lachen om de zusters hoor. Het zijn gewoon heerlijke mensen. Tijdens het werken kunnen ze misschien bot overkomen, maar ze staan echt wel open voor een gesprek. Als het onderwerp eten, familie, hobby’s en Suriname is, zit je gebakken:) En ik heb de laatste week met een zuster gewerkt waar het goed mee klikte. Ze liet mij lekker mijn gang gaan en ik mocht alles vragen. Stage lopen in Suriname maakt je wel zelfstandig, je bent totaal op jezelf aangewezen. Ik leer op persoonlijk gebied steeds meer. Ook maak ik schrijnende situaties mee. Kindjes die doodziek zijn of al een half jaar in het ziekenhuis liggen en nog een tijd te gaan hebben in het ziekenhuis. Maar dat is natuurlijk de realiteit. Ook in Nederland komt dat voor. Laatst waren de twee docenten hier en kwamen de ziekenhuizen bezoeken. We hebben samen leuke en gezellige dagen gehad. Ik moest nog een steekproef afleggen, zodat de docenten konden zien hoe de zuster beoordeeld. Het was mijn eerste keer dat ik in Suriname een wond ging verzorgen. Stiekem heb ik gelachen om de feedback die ik terug kreeg. Ik mocht tijdens de handeling niet praten, want dan werden de steriele materialen onsteriel en ik moest het bakje met steriele gaasjes op een bepaalde manier openen, anders konden er bacteriën inkomen of zo. Het klopt eigenlijk niet, maar dan is het dus de kunst om heel begrijpelijk ja te knikken. En als je dat doet, zijn hun ook vol lof. Ik moet zeggen dat ik soms wel bang ben dat als ik Nederland terug kom veel dingen opnieuw moet leren.

Aankomend weekend gaan we het binnenland in. We gaan naar lobi lafu oftewel liefdesslag. Daar ga ik jullie alles over vertellen mijn volgende verslag. Ik moet wel zeggen dat ik het druk heb met stage, huishouding, opdrachten en in het weekend doen we leuke dingen. Dat maakt dat ik niet echt toe kom aan het maken van een reisverslag. Daarom duurde het dit keer ook wat langer. En natuurlijk omdat ik een week in Nederland verbleef. Gelukkig ben ik weer gewend aan het leven hier in Su en het vergaat me goed! Ik spreek jullie trouwens ook graag op Skype. Als jullie het leuk lijkt om een keertje te skypen, laat het weten he!

Oja, jullie hadden nog wat tegoed van mij. Lobi, bossie, brasa betekend liefhebben, kussen, knuffelen. En ook deze week geef ik jullie iets mee. Je kunt het als antwoord geven op een vraag. Fawaka? (dat is dus de vraag) I go boeng jereh!

Liefs Geronimus,
uit Paramaribo.