Gezelligheid & Realiteit

Voordat u/jij dit verslag leest, zou u/jij eens willen nadenken over deze drie Surinaamse woorden?
Lobie, bossie, brassa!

De eerste weken waren heerlijk, genieten geblazen, ik wilde niet anders! Ik dacht het kan gewoon niet beter worden hier in dit land met deze mensen. Maar toch heb ik een weekje van twijfel gehad. Vooral toen ik zondag een beetje ziek werd, dacht ik wanneer kan ik naar huis. En lieve mensen denk alsjeblieft niet dat ik echt naar huis wil, want dat was een moment van hormonen, emoties, niet fijn voelen en ga zo maar door. Weetje nu voel ik me weer lekker en alles loopt op rolletjes, dus geen paniek hoor. Maar week vier was echt een minder fijne week. Eigenlijk wil ik daar niet teveel bij stilstaan, dat is ook niet leuk voor jullie.

Het is best een beetje raar dat ik een dag voor mijn vertrek naar Nederland mijn reisverslag typ, maar eerder kwam het er echt niet van. De afgelopen week was het voor Elise en mij druk. De vreemdelingendienst moesten wij twee keer bezoeken, alle formulieren moesten verzameld worden, onze stageopdrachten moesten afgerond worden, spullen moesten wij verzamelen om mee naar Nederland te nemen en het huishouden loopt natuurlijk ook gewoon door. Alles bij elkaar maakte dat we aardig druk waren, tenminste voor Surinaamse begrippen dan. Het leven in Su is nog steeds heerlijk en ik moet zeggen dat ik aan het weer gewend geraakt ben. Ik heb niet eens meer door als ik zwetend op de fiets zit of zwetend door de stad loop. Aan het einde van de dag denk ik wel, ik wil graag een douche nemen nu. Douchen is echt nog nooit zo lekker geweest. In Nederland heb je niks te blussen of te koelen. En wat mij ook opvalt aan mijzelf is dat ik tevreden ben met wat ik heb. Nederlanders zijn over het algemeen verwend hoor. Luxe zoals in Nederland hebben wij hier niet, tot nu toe verlang ik er ook geen seconde naar. Het leven hier is eenvoudig en de bevolking is over het algemeen tevreden met eenvoudig. Laatst kwam er een zwerver naar ons toe. Hij was half in paniek en wilde zo graag een brood kopen. Er gingen gemengde gedachten door mij heen. Aan de ene kant heeft die man echt honger en ik kan heus wel een paar srd missen voor een brood, maar aan de andere kant zie je zoveel zwervers rondlopen in Paramaribo. Wat moet je dan doen? Ik denk dat het handig is om daar een grens in te trekken voor mezelf. Vooral ’s avonds zie je in het centrum veel bedelaars rondlopen om wat geld te krijgen. Dat is echt wel schrijnend om te zien. De restaurants en cafés willen natuurlijk geen bedelaars op hun terras, wat ik ook begrijp. Maar het gaat er hard aan toe als het personeel de bedelaars van het terras verwijderen. Net zoals het in het ziekenhuis schrijnend is om te zien dat een kindje van vijf maanden gewoon niet door de moeder wordt opgehaald. Ik denk dan, hoezo haal jij je kindje niet op? Eigenlijk is het kindje de dupe van een ‘foutje’ en dat maakt me boos. Kortgeleden is de moeder samen met haar stiefmoeder langs geweest, want zelf had de ze geen geld om de bus te betalen. Dat kindje kan helemaal niet met de moeder mee naar huis, er is geen geld, geen huis, geen verantwoordingsgevoel, zelfs geen papa. En dan zie je toch dat de moeder van het kindje houd. Ze straalde van oor tot oor toen ze het kindje vasthield. Maar ook de situatie thuis is bagger wat het alles nog moeilijker maakt. Gelukkig is de hoofdzuster al maanden bezig om het kindje ergens te laten opvangen, maar dat is ook niet zomaar gedaan. Het team is helemaal verliefd op het kindje. Zij behandelen het kindje als hun eigen kindje. Vaak praten ze erover om het kindje voor een dagje mee te nemen, even weg van de afdeling. Maar dat zou niet kunnen. Het werk was trouwens de tweede en derde week echt verschrikkelijk saai. Ik ben figuurlijk echt onderuit gegaan. Elise en ik werden door de meeste collega’s niet echt leuk opgevangen. En we werden zo hard geremd in ons werken. Ik hou van aanpakken, iets doen en ook met een doel werken. Helaas kennen hun dat niet. En ik denk ook dat de derde week een week van het meeste gemis was. Op stage loopt het dan niet lekker en gaat het allemaal anders dan ik had gedacht, dan ga je vanzelf ook thuis missen. Maar gelukkig kan ik nu zeggen dat de vierde week echt wel leuk was. De zusters gingen wennen aan ons. We hadden humor, werkte samen en werden geaccepteerd zoals we waren. Nou die vrouwen zijn echt gek hoor. In één woord hilarisch! Hoe ze tegen elkaar praten en lol hebben, dat maakt mij ook aan het lachen. Er was één zuster en zij was echt net een Judeska van FC Kip. Hoe ze praat, hoe ze staat te schudden met haar lichaam, hoe ze met die handen staat te zwaaien en lacht. Eind goed, al goed dus.

Vrijdag zijn wij naar de palmentuin geweest om Holy phagwa mee te maken. Van ver af zag ik al dat er leven was in de palmentuin. Dat vond ik mooi om te zien. De palmentuin is heel erg mooi, maar wel wat saai om door heen te lopen. Holy phagwa is een nationale dag wat ook wel kleurenfeest genoemd wordt. Jullie zullen op de foto’s wel zien wat ik precies met kleurenfeest bedoel. Het was een hele ervaring, ik had het niet willen missen. De broer van Sonna en een vriend van hem waren die week precies in Paramaribo. We hebben met hun veel lol gemaakt die dag. Al die kleuren, de palmbomen, lekker zonnetje. Aaaah wat voelt dat fijn zeg. Dat zijn echt momenten van geluk. Op zulke momenten hou ik zoveel van het land Suriname. De sfeer en het weer samen is een hele goede combinatie. Eigenlijk voelde het een beetje als koningsdag. Maar dat kennen ze dan hier weer niet.

Ik heb laatst zo gelachen met Elise. Wij zaten te wachten op Mahinder, komt er een jongen aanlopen. De manier waarop hij liep maakte mij al oplettend. Hij dacht dat hij gangster was ofzo, want de stoep was te smal voor hem. En ja hoor, hij komt naast ons zitten en begint een verhaal op te hangen. Maar hoe schud je zo’n kerel af? We bleven heel rustig, gaven korte antwoorden en keken hem niet aan. Het hielp allemaal niet om hem weg te krijgen. Op een gegeven moment vroeg hij onze namen. Ik dacht bij mezelf, boy wat denk jij? Dus ik zeg, mijn naam is Geronimus. Serieus, serieus, serieus? Hij ging al een klein beetje stuk toen hij dat hoorde. Maar toen, Elise moest ook nog haar naam zeggen. Ik had werkelijk geen flauw idee welke naam ze zou verzinnen, maar deze naam is echt lau. Met een strak gezicht zegt Elise: ,,mijn naam is Poki.” Haha, ik ging stuk en die kerel ook. Ik moet zeggen dat hij snel weg was daarna. Misschien knappen die namen wel af, beter!

Jaja, morgen vliegen wij dan ‘even’ op en neer naar ons kikkerlandje. Vorige week kon ik niet meer wachten, maar nu valt dat wel mee. Het idee dat ik over een week weer afscheid moet nemen…… Al moet ik wel zeggen dat ik kan verlangen naar de ontmoeting met mijn liefie, familie en vrienden. En ik kan ook echt uitzien naar de bruiloft, dat lijkt me helemaal geweldig!
Ik zou zeggen tot snel of tot het volgende reisverslag.

Heel veel liefs,
Geronimus

Oja een leuke vraag voor de trouwe lezers: Wat betekend lobbie, bossie, brassa? Volgende week kom ik hier op terug hoor.