Adios ’s Lands Hospitaal, halo vacancos!

Goedemorgen Nederland, goedenavond Suriname. Wat een heerlijk gevoel om dan eindelijk te kunnen en mogen zeggen: ,,ik heb VAKANTIE!” Haha, jullie tijd komt nog wel hoor:) Het is nu 20:31 en wij hebben net ons avondeten op. Dit keer was ons avondeten shoarmavlees, sla en knoflooksaus in een wrap gerold. Mmmm… Het was weer zeer smakelijk allemaal. Best raar om te bedenken dat ik zes of vijf maanden geleden voor het laatst shoarmavlees heb gegeten. Waarschijnlijk maakte dat de maaltijd extra smakelijk. Vandaag zijn Elise, Pieter en ik naar het zwembad geweest. De laatste dagen is het weer in Paramaribo echt ideaal zonnig. Lekker tennen en bruin worden. Ik wil uiteraard wel bruin thuis komen. De afgelopen maand hebben we veel regen gehad. Maar nu mogen we echt niet klagen. Hopelijk blijft de zon zo lekker schijnen en blijft de regen lekker in de wolken hangen. Maar even terug naar het begin, vrijdag was onze laatste officiële stagedag in het ’s Lands Hospitaal. Samen met een andere Nederlandse student hebben we cake gebakken voor onze laatste stagedag. Het was best vreemd, want het heeft toch wel twee kanten. In de weken die voor het einde naderde, kon ik maar aan één ding denken, tobias komt bijna! Ik verheugde mij al weken op zijn komst, ik fantaseerde vaak over de momenten dat ik hem weer zou zien op het vliegveld, hoe ik hem door Paramaribo leidde, ons ziekenhuis zou laten zien en gewoon mijn avontuur met hem kon delen. Maar opeens spatte die grote roze luchtbel uiteen. Tobias kan niet komen in verband met een toetsweek. En ja daar zit je dan met je leuke fantasieën. Maar toch weten we allebei dat het zo moet zijn. Het is goed zo. We hebben ons er allebei gelukkig overheen kunnen zetten. Dus ik helemaal balen dat niemand van mijn thuisfront kon komen. Kon ik dit avontuur dan met niemand delen? Toen kwam opeens Janique met het geniale idee om naar Suriname te komen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Janique is gisteren veilig geland. Eindelijk kon ik haar weer knuffelen en spreken. Nu is de tijd aangebroken om leuke dingen te doen met janique en de groep. Het klikt al super goed met de groep en ze voelt zich als een vis in het bruine water. (zie foto van white beach, heleboel bruin water). Morgen staat quad rijden op de planning. Kiek ons hard gaan door de jungle van Suriname. Samen met janique besturen ik één quad, ik hoop dat ze mijn rijgedrag kan handelen! Maar dat is ze in Nederland natuurlijk al gewend. Maar aan de andere kant ga ik de collega’s wel echt missen uit het ziekenhuis. Als ik nu terugkijk op mijn stage was het begin wel pittig en vond ik het lang niet altijd leuk. Maar na loop van tijd begon ik te wennen en kon ik prettig samenwerken met mijn collega’s. Op elke afdeling liepen gekke zusters, lieve zusters, stoute zusters, intelligente zusters en op de kinderafdeling twee geweldige broeders. Op de kinderafdeling ben ik zelfs vriendinnen geworden met zuster Nijman. En waar ik me elke keer weer over fascineerde was het feit dat eten nummer één van het gespreksonderwerp was. En wat me dan nog meer verbaasd is dat ik het klakkeloos heb overgenomen. Sorry megatobi… Maar ik kan zo genieten van eten. Trouwens maken jullie je geen zorgen, meer dan twee kilo ben ik niet aangekomen hoor.

Het laatste reisverslag is ook alweer een paar weken terug geschreven. Intussen hebben we als groep leuke dingen gedaan. Laatst zijn we met z’n zevenen naar Bigi Pan geweest. Wat heb ik daar genoten zeg! De reis erna toe was niet te lang, de natuur was weer zo oogverblindend mooi en de locals, die ons rondleidde, waren super nice! Voordat we op de boot konden stappen moesten we eerst 3.5 uur rijden. De bootreis duurde ongeveer een uurtje. Onderweg hebben we volop kunnen genieten van de natuur, de vogels en het zonnetje. Het was wel grappig, want we moesten op een gegeven moment met de boot over een soort burg om zo in een ander kanaal te komen. Dus iedereen werd bij het brugje eruit gezet, behalve Elise en ik. Wij mochten blijven zitten. Dus Bros, de gids, neemt me toch een aanloop met die boot. Met volle vaart schoven we over de brug. Haha, dat was echt kikken! Op een gegeven moment mocht ik zelfs varen van Bros. Die dag zijn we naar het modderbad geweest dat aan de oceaan verbonden was. Dat was echt een bijzondere ervaring. Het was heel raar, want ik kon bijna niet vooruitkomen. Ik zat helemaal vast in de modderpoel. Soms moest iemand mij gewoon even aan de hand trekken zodat een halve centimeter vooruit kwam. Erg vermoeiend dus. Na het modderbad hebben we overheerlijk gegeten. Bij elke trip weer wordt het eten zo goed klaargemaakt. Maar die dag erop was de maaltijd nog vele malen unieker. Want ik heb, luister goed mensen, voor het eerst in mijn leven kaaiman gegeten! Ik plaats ook een foto van kaaiman, zodat jullie een beeld erbij hebben. Die avond nog zijn we op kaaimannenjacht gegaan met de groep. In het pikkedonker van de nacht slingerden wij door de kanaaltjes van Bigi Pan opzoek naar een kaaiman. Het wilde maar niet lukken, maar opeens kwam er schot in de zaak en Bros ving kaaiman na kaaiman. Uiteindelijk hebben we er twee gevangen en meegenomen voor de maaltijd die dag erop. Ook de sterrenhemel was over wonderbaarlijk mooi. De sterren, ontelbaar veel, schitteren in de lucht. Het water klotst rustig en de wind waait door je haren. Kunnen jullie je het al voorstellen? Daar word je toch stil van? Maar ik ga nu echt stoppen, want ik ben moe en mijn inspiratie is een beetje op. Er zal nog een klein verslagje volgen, die houden jullie nog van me tegoed.

Hoe was trouwens jullie week? Veel stress en drukte gekend? Dan zou ik zeggen: Nospang. Dat betekent: doe het rustig aan/ geen stress.

Knuffel en kus uit het o zo zonnige Paramaribo.